A bit of season-ing

Σιγά-σιγά το καλοκαίρι ετοιμάζει τα Θαύματά του δίκοπα.
Χτες, δύο αποχαιρετισμοί και μια συζήτηση ημιτελής:
1. Πρώτα από τον Ν. Δήμου στο μόνο ελληνικό μπλογκ που παρακολουθώ συστηματικά τελευταία. Με μια φωτογραφία από το Ιόνιο κι ένα παλαιότερο κείμενο για τον κρίσιμο αγώνα φωτός και σκότους. Στο τέλος, μάλλον για δικούς του λόγους περιφρούρησης της αποφασής του να κάνει διάλειμμα δεν είχε τη συνήθη δυνατότητα αποστολής μηνυμάτων και σχολίων. Κλειδωμένη παύση/σιωπή. Αυτό ήρθε σε συνέχεια κάτι στενόχωρων και στενοχωρημένων κειμένων του για την έννοια της μοίρας και της συμφοράς που ενσκήπτει άξαφνα. Ένα που ακολούθησε σχετικά με το μικρό Βούδα ακουγόταν ως παρηγοριά στον άρρωστο.
2. Στο σχολείο μητρικής γλώσσας του Αμμάν, η λήξη της σχολικής χρονιάς με την επίδοση των βεβαιώσεων παρακολούθησης των μαθημάτων. Ο Μίλτος αποχαιρέτησε τρεις μαθητές του, έναν που φεύγει στο εξωτερικό για τις σπουδές του και άλλους δύο που μετακομίζουν στη Συρία, λόγω της δουλειάς της μητέρας τους. Βούρκωσε και δάκρυσε, η φωνή του αλλοιώθηκε για κάμποσην ώρα. Μόνον ένας εκπαιδευτικός φαντάζομαι μπορεί να καταλάβει το παράξενο αυτό συναίσθημα που δεν είναι λύπη, αλλά μια παράξενη μελαγχολία γεμάτη ελπίδα και ευχές για τα παιδιά που κρατούν κομμάτι από την ψυχή, τη φωνή και το χρόνο μας. Αρχίζω κι εγώ τις εξετάσεις και, πριν ξεκινήσουμε τη δοκιμασία στο διευθετημένο χρόνο, βγάζω φωτογραφίες, να κρατήσω μια στιγμή αυτόν το συνδυασμό που δε θα ξαναϋπάρξει με τα ίδια πρόσωπα, υπό τις ίδιες περιστάσεις, στην ίδια αίθουσα, με το ίδιο φως της ημέρας.
3. In the end, a discussion last night, through a metaphor, about the relationship between two people: the image was one of personification. The relationship becomes a third person in flesh and bones, with the attitudes and the needs of a real subject. So that when the relationship comes to an end, because of circumstances, of decision-making or whatsoever, the two participants feel the agony of observing this dear person dying. They want to stick to it, to enjoy the last hours of its presence in life or they escape in an attempt to avoid the trauma of a definite farewell. The image was so strong that kicked me into silence. Needless to say that with three occasions like that, I had a difficulty in bringing to my dreams any joyful ray of light.