Απ'το μπαλκόνι

Αργά, πέρα από τις συνήθειές τους, μου τηλεφώνησαν οι γονείς, χτες τη νύχτα κατά τις 10. Για να με κρατήσουν ενήμερο, να μου δώσουν ένα κομμάτι ζωής από απόσταση. Η εντύπωση της ζωής, τόσο φευγαλέα, τόσο σημαντική ως περιβάλλον για την αληθινή διαισθητική αντίληψη και τόσο ανυπόστατη σχεδόν. Ένα σπαρτάρισμα μόνο κι αυτό έτοιμο να ξεπέσει μόνο σε υλικό για τα όνειρα, σε δεύτερο και τρίτο πλάνο. Μου έλεγαν ότι μόλις εκείνην τη στιγμή οι υποψήφιοι των δύο συνδυασμών για τις δημοτικές εκλογές έκαμαν τις τελικές τους προεκλογικές ρητορικές επιδείξεις σε μπαλκόνια κοντά στο σπίτι μας. (Συμβαίνει να μένουμε στην κεντρική πλατεία, με το ηρώον και τις επίσημες δοξολογίες όποτε δει...) Θυμάμαι τον ενθουσιασμό παλιά σε τέτοιες μέρες που τέσσερις συνδυασμοί θορυβούσαν ολόγυρα με τα επαγγελματικά αυτοκίνητα στα οποία είχαν προσθέσει μεγάφωνα με ηχογραφημένα ή ζωντανά μηνύματα, την άφιξη των στρατιωτών που αναλάμβαναν τη φύλαξη των σχολείων-εκλογικών τμημάτων και εκόμιζαν με το καημένο τους χακί και τον ευαγγελισμό του πρόωρου κλεισίματος του σχολείου, ανάπαυση από το πουθενά.

"Μεγάλη φασαρία και φωνές από τα ηχεία", έλεγε η μαμά.

Στο μεταξύ, προσπαθούσα να φανταστώ αν υπάρχει κόσμος ακόμα κάτω από τα μπαλκόνια, αν δεν τους πιάνει μια αιδημοσύνη μετά από τόσες χιλιάδες ώρες τηλεθέασης. Αν μπορούν να σταθούν δίπλα δίπλα για κάτι δημόσιο, χωρίς το νυφικό ή τον στέφανο της κηδείας, ή το εξαπτέρυγο του Επιταφίου. Κι αν μπορούν, φαντάζομαι θα πατάνε πάνω στην κακοστρωμένη άσφαλτο, το αχρηστευμένο κεντρικό αποχετευτικό δίκτυο (ουδέποτε λειτούργησε ο βιολογικός καθαρισμός- θα πρέπει να είναι εντυπωσιακό σκηνικό για φωτογράφιση τα σκονισμένα/σκουριασμένα/τσίλικα μηχανήματα), χωρίς μεγάλα δέντρα πια, τα κόψαν σιγά σιγά διαδοχικές φύτρες αϊβασίληδων, χωρίς τα παλιά σπίτια, όλα τα έκαμαν ομοιόμορφα τετραόροφα-μπομπονιέρες με στοές από διαθέσιμα προς ενοικίασιν καταστήματα. Οπότε ας κερδίσει ο αξιότερος... Όποιου το έλκυθρο έχει περισσότερα κουδουνάκια.