Tuesday, March 29, 2011

First Greek saying mentioning donkeys

The human characters and behaviours encoded in the form of animals as a topic has been studied quite extensively and even more so because the relevant patterns considerably vary from one culture to an other. For instance, the donkey signifies in Greek folk culture mainly stubbornness, poor manners and patience. In the Arabic culture I am familiar with, it suggests a closed mind and, even, idiocy.
ο Έλλην γάιδαρος
Greek saying:
"Εκεί που μας χρωστούσαν, μας πήραν και το γάιδαρο" "While they were in debt to us, eventually they confiscated even our donkey"
The saying is used to describe the unfair turn in a negotiation. The people who were righteously expecting some compensation, lose in the end everything, due to an unjustifiable implementation of agreements. I won't mention here how this brilliantly describes the attitudes of politicians in Greece, and I will rather combine it with the recent suppressive violence that fell upon the heads of peaceful demonstrators in Jordan.
The events which led to the attack against the youth movement "24 March" who asked for several reforms and civil rights are more or less known, since it ended up with one dead and dozens of wounded civilians. Moreover it happened in a period that the international and Arabic mass media are hungry for heroic and impressive images of the region. Supposedly a group or, rather, a mass of supporters of the regime attacked the annoying demonstrators and showed them who has gotten the upper hand. Meanwhile, the police interfered making things just more violent.
Many commentators started advertising the idea that the protest movements in the Middle East and Northern Africa are some sort of fashion. And that they spread like the habits in dressing or the pop songs. In reality, if one looks closer, the suggestion does not seem valid, because each movement or collective voice has very different origins, it describes local realities and is confronted with different dynamics of the status quo ante. It is true that the outbreak of a massive protest in one country encourages the active expression in the neighbouring one but the influence is not ideological, it is simply methodological, operational.
Getting back to the Greek saying let me note that the quest for civil rights is a legitimate one and always the administration should feel that it is in debt to the citizens. The concept of the social contract between the civilians and the governors is the only reasonable one for the healthy maintenance or transformation of a living society. And in a way, the administration is always in debt to the civil entity. Many concessions has it demanded, from regulatory decisions, to penalization and taxation. It produces in reality nothing but a framework for the society to produce, create and enrich. Therefore, the citizens have always the right to see their aspirations growing, their daily life details improving, their small or grand debate for practical or intellectual, moral or aesthetic issues supported. They are entitled to demand better education for the younger and second chances for the elder, stronger legal protection, opportunities in professional life and in leisure. They can further their need for representation and participation in the decision-making process especially because all the public buildings, the flags, the donation, the loans, the support programs, the anthems, the military and peace adventures stand and happen in their names. I am confident that the leadership of this beautiful country comprehends that and starts considering this seriously.
So, the people have constantly some revenues to claim back. There shouldn't be anyone who demands their donkey. All in all, the donkey should not be confiscated.

Labels: , , , , ,

Friday, March 25, 2011

Εθνική Ευπρέπεια

Όσο συρρικνώνεται η ακτογραμμή της φαντασίας (γραμμή που μειώνεται σε χιλιόμετρα ανάλογα με τα χιλιοστά των γραμμών στα μάτια, στο μέτωπο, στο λαιμό) τόσο χρειάζεται κανείς κάτι να επαίρεται. Άλλοι για τις δουλειές και τις προόδους τους, άλλοι για τις κληρονομιές και τα καζάντια τους, άλλοι για τα παιδιά και τις ανδραγαθίες τους, άλλοι για τους τόπους και τις ιστορίες τους ή για συνδυασμούς των παραπάνω κατά το χαρακτήρα. Δεν έχω αποφασίσει ξεκάθαρα για τι απ' όλα.
Όμως για την Καβάλα, τόπο γενέθλιο κι αργότερα τόπο εφηβείας ούτε άξενο ούτε εύξεινο, περηφανευόμουν. Η ομορφιά του ανοιχτού κόλπου και του βράχου όπου σκάλωσε η ιστορική συνοικία της, η λαμπερή εικόνα της καθώς μπαίνει κανείς από τον Άγιο Σίλα κατηφορίζοντας και τα περνά όλα σε μικρογραφία. Περνάει και το γηροκομείο και τα προσφυγικά "1000" και τον εγκαταλελειμμένο πια "Διόνυσο" όπου ανέβαιναν το '70 και λίγο μετά να δουν την πόλη φωτισμένη και το πέλαγος φεγγαροστόλιστο. Είχε την ιστορία της. Μύριζε ακόμα καπνά και νικοτίνη. Όλο το κέντρο ήταν ποτισμένο από την παλιά τυραννική μυρωδιά της. Τα περιγράφει ο καπνεργάτης Πέγιος: πώς έγιναν οι απεργίες, πώς ο ξεσηκωμός των γυναικών, πώς η καταστολή και οι συλλήψεις, το ξύλο, η αγωνία των καπνεμπόρων μήπως κι αλλάξει ο κόσμος. Μου τα περιέγραφαν κι οι δικοί μου: οι καπνεργάτριες από τα χωριά του Παγγαίου, τα φτωχόπαιδα από τη Θάσο που κάποτε ξυπόλυτα έφταναν για την εποχική δουλειά με τα πλεούμενα.
Λοιπόν η δεκαετία του ενενήντα τα πέρασε όλα σα γομολάστιχα. Όλα; Ό,τι είχε απομείνει, εννοώ.
Και τώρα που ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, ετών 60, και η Φρειδερίκη Τόκα, ετών 40, έστησαν το αντιανεμικό τους σκίαστρο στην Πλατεία Ελευθερίας για να διαμαρτυρηθούν για την ανεργία τους που χρονίζει κι άρχισαν απεργία πείνας ο Δήμαρχος Σιμιτσής έστειλε τη δημοτική αστυνομία να κατασχέσει τη σκηνή κι ο εισαγγελέας έστειλε τα αστυνομικά όργανα να συλλάβουν τον απεργό πείνας με την κατηγορία της καταπάτησης δημόσιου χώρου. Εμ, πλησίαζε κι η παρέλαση, η κατάθεση στεφάνων, η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου και το πρόσταγμα για την ενός λεπτού σιγή. Χάριν του ενός λεπτού επιβάλλεται σιωπή διαρκείας με αισθητικού τύπου δικαιολογίες. Η ευπρεπής πόλη σημαιοστολισμένη και με κλειστά τα μαγαζιά (έτσι που δε φαίνεται τι είναι κλειστό, τι ξενοίκιαστο, τι πτωχευμένο) υποδέχεται το δικό της 1821 ξεχνώντας όσα συντάραξαν την τοπική κοινωνία της τον 20ο αιώνα και παριστάνει την ανίδεη σε όσα της ξημερώνουν.

Labels: , , , , ,

Tuesday, March 22, 2011

Αγανάκτηση

Στα εγγλέζικα ο τίτλος ήταν Indignation και δεν έψαξα αν μεταφράστηκε ακόμα στα ελληνικά το μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ, πρωτοδημοσιευμένο το 2008. Δεν είμαι ειδήμονας στην αμερικάνικη λογοτεχνία αλλά υπάρχει μια ποικιλία της που με καθηλώνει: ο Salinger για παράδειγμα ή, εδώ, ο Ροθ ρίχνουν στην αγκαλιά του αναγνώστη μια Polaroid βιαστική φωτογραφία με στιγμιότυπο νεανικής ζωής. Ακούγεται αυτονόητο πως η νεότητα με τη γλώσσα και τη σιωπή της, με τη ρητορεία της και τις δανεικές της κουβέντες, ανάμεσα στην εφηβεία και στην ενηλικίωση, θα τραβά τη μελάνη του συγγραφέα σαν το ξεραμένο σφουγγάρι. Εντούτοις αυτονόητο δεν είναι.
Ο νεαρός υποδειγματικός γιος Μέσσνερ, το εργατικό εβραιόπουλο που προσπαθεί να ικανοποιήσει τους πάντες και να ορίσει ένα τετραγωνικό μέτρο αυτοδιάθεσης παθαίνει όσα φοβάται μέσα από τον ακριβή συνδυασμό τυχαίων, πιθανών κι αναμενόμενων. Είναι το 1951 και έπειτα έρχεται το 1952. Αλλά δεν τον προφταίνει το 1953.
Κορυφώσεις: α. Η ξαφνική αποκάλυψη του μακάβριου τόνου στην αφήγηση (σελ. 54 της πανόδετης έκδοσης)
β. Ο ρητορικός θρίαμβος του Μάρκους στο γραφείο του Κοσμήτορα. Μπέρτραντ Ράσελ απολογία.
γ. Η επίσκεψη της μητέρας και οι όροι της συνθηκολόγησης των γενεών.
Αδυναμία: Η σιωπή του νεκρού αφηγητή στα γεγονότα του τέλους όπου τυχαίο, λογικό και ιστορική συγκυρία συναντώνται.

Σε όσους εξακολουθούν να μιλούν για τη χρυσή τη νιότη (ή, μάλλον, τη χρυσή τη νιότη τους) δεν έχω τι να πω. Μάλλον η δική τους εκτυλίχθηκε σε άλλο τόπο, όπου μοίραζαν κι ένα παγούρι με νερό της λησμονιάς και διψούσαν και το έπιναν. Θυμάμαι καταλεπτώς τις δυσκολίες της, τα τρεμάμενα βήματα και την αγανάκτησή της. Τόσοι τυφλοί, τόσοι άφωνοι, τόσοι υπνοβάτες και κανείς πολλές φορές δε βρισκόταν να κάνει ένα σινιάλο όχι της κατανόησης μα έστω της πρώτης αναγνώρισης.

Κι αν δεν το τραγουδούσα το 1983 που πρωτοβγήκε, ξεκίνησα από το 1986 κι έκτοτε αδιάκοπα, τελευταία δε κατά μόνας.

Labels: , , , ,

Sunday, March 20, 2011

Στοχαστικό τσιγάρο

Βλέπω πόσο πασχίζει φέτος μαζί μου η Άνοιξη, άλλοτε με τις αδύναμες βροχές στα αγριολούλουδα που φύονται στις κυκλοφοριακές νησίδες του κεντρικού δρόμου, άλλοτε με τις αχλαδιές και τα λείψανα από το κλάδεμα και τον καθαρισμό των φοινίκων.
Τι χρονιά, θεέ μου,
με μυρωδιά σφαγείων σχεδόν προτού αρχίσει
κι επίμονη, όλη στον ίδιο τόνο.
Χτες και προχτές το τελευταίο ολόγιομο φεγγάρι του χειμώνα κι αύριο η ισημερία, η ζυγαριά του χρόνου που σωρεύει κι έπειτα μηδενίζει.

Η μέρα της ποίησης.
Μικρή η παρηγοριά της,
μα και το μικρό είναι ζήτημα απαντοχής.

Labels: , ,

Monday, March 14, 2011

Και σαν σε ρωτούν να κρένεις... (β)

Και, συνεχίζοντας στο ίδιο μονότονο ύφος της χθεσινής ανάρτησης, έγραψα μερικά ακόμα στο δικτυακό τόπο της ηλεκτρονικής διαβούλευσης περί θεμάτων ελληνομάθειας στο εξωτερικό. Υποτίθεται ότι το ερώτημα αφορά τις προϋποθέσεις αξιοκρατίας στην επιλογή προσωπικού. Όμως, προτού ο ένας αρχίσει να λέει το κοντό του κι ο άλλος το μακρύ του, δε θα ήταν περιττό να ξεκινάει η προσπάθεια από την τοποθέτηση ειδικευμένου προσωπικού στην ίδια τη Διεύθυνση Παιδείας Ομογενών (ΔΙ.Π.Ο.Δ.Ε) . Παρακολουθούσα στις κατά καιρούς επαφές μου με το Υπουργείο εσμό υπαλλήλων (αποσπασμένων εκπαιδευτικών) που ούτε ειδικό ενδιαφέρον για το αντικείμενο είχαν ούτε καμιά δεξιότητα χειρισμών. Έγινα μάρτυρας αξιοδάκρυτων σκηνών με εκπαιδευτικούς ταπεινωμένους να σέρνονται έξω από γραφεία ή σε διαδρόμους αφού είχαν κληθεί "δι' υπόθεσίν τους", ήτοι να απολογηθούν τυλιγμένοι σε μια κόλλα χαρτί από κάποιον φωστήρα. Στα ανώτερα κλιμάκια έβλεπα οι υπουργοποιήσεις να φέρνουν αλλαγές ανάλογα με τις φιλίες αλλά όχι κατά την ειδίκευση. Ο τέως υπουργός Τουρισμού έφερνε προσωπικό από το υπουργείο εξωτερικών που με απέχθεια και περιφρόνηση αντιμετώπιζε αυτό το "προσωρινό, ο Θεός να δώσει" στάδιο στην υπηρεσιακή αναρρίχηση. Και άλλος άλλους. Δεν ξέρω τι ακριβώς γίνεται στο παρόν γιατί κανείς δεν κάνει απολύτως καμιά κίνηση επικοινωνίας. Ξέρω μονάχα πως έσπρωξαν την Ειδική Γραμματέα Π.Ο.Δ.Ε σε παραίτηση, γιατί όλοι πιστεύουν ότι πρέπει να έχουν πολιτικάντικο όφελος από τα εθνικιστικά πυροτεχνήματα περί αγάπης της γλώσσας και του πολιτισμού μας. Αν τόσο πια τα αγαπούν, αναρωτιέμαι για ποιον λόγο δε σωπαίνουν για ένα δύο χρόνια μπας και κατακαθίσει ο κονιορτός από τις γλωσσικές αστοχίες και τις βαρβαρικές εκποιήσεις του πολιτισμού. Λοιπόν...

Θέμα: Διαφάνεια και αξιοκρατία στον τρόπο επιλογής του εκπαιδευτικού δυναμικού, επαναπροσδιορισμός του χρόνου παραμονής στις εκπαιδευτικές μονάδες, καθώς και του τρόπου αμοιβής τους.


Απόκριση:

Διαφάνεια κι αξιοκρατία, πράγματι. Αλλά ως προς τι;
Συμμετείχα σε δύο διαδικασίες επιλογής/αξιολόγησης. Την πρώτη φορά για απόσπαση σε γραφεία εκπαίδευσης εξωτερικού, την δεύτερη για την απόσπαση φιλολόγων με αυξημένα προσόντα σε φορείς τριτοβάθμιας εκπαίδευσης εξωτερικού.

-Στην πρώτη διαδικασία εξετάστηκα γραπτά και με επιτυχία στην ξένη γλώσσα. Άραγε όμως, επειδή είδα στο μεταξύ κι άλλους επιτυχόντες, αυτό με έχριζε και κατάλληλο για τη διδασκαλία της ελληνικής ως ξένης γλώσσας; Εκεί βρίσκεται το κλειδί αλλά και η γλάστρα με την άμμο της στρουθοκαμήλου. Ένας άξιος φιλόλογος ή δάσκαλος ή μαθηματικός είναι πολύ πιθανόν να αποδειχτεί λιγότερο άξιος όταν βρεθεί στο περιβάλλον της ξένης γλώσσας και χρειαστεί να χειριστεί και την δική του ως ξένη με μηχανισμούς μετάδοσης πέρα από το αυτονόητο της ελλαδικής εγκύκλιας παιδείας. Τώρα θα μου πείτε υπάρχει και το σεμινάριο προετοιμασίας (τότε ελάμβανε χώρα σε κεντρικό ξενοδοχείο στην οδό Πανεπιστημίου). Κι εγώ εκτιμώ τους αστεϊσμούς αλλά, αν θέλουμε να σκυθρωπάσουμε και να σοβαρευτούμε, προετοιμασία τέτοιου είδους σε πέντε ημέρες δε γίνεται. Διάφοροι γενικολογούσαν ή πωλούσαν τα πονήματά τους.
Θεωρώ ότι η καλή γνώση της ξένης γλώσσας, έστω της αγγλικής σε περιπτώσεις, είναι σημαντικό μαξιλάρι ασφαλείας για τον εκπαιδευτικό ώστε να μην απομονωθεί από την κοινωνία υποδοχής, να μη βρεθεί σιωπηλός σε έναν μικρόκοσμο αδυναμίας, να επικοινωνήσει με τους μαθητές του ή τους γονείς τους, αν αυτό απαιτηθεί, στην ενδιάμεση γλώσσα. Όμως δεν είναι επαρκής συνθήκη. Χρειάστηκε να καταβάλω πολύ κόπο για να μάθω ειδικότερες στρατηγικές διδασκαλίας, να βρω υποδείγματα και υλικό αναφοράς.

-Η δεύτερη εμπειρία ήταν ικανοποιητικότερη. Διεξοδική συνέντευξη στις δύο ξένες γλώσσες που είχα δηλώσει. Συζήτηση με επιτροπή ειδικών αξιολογητών πάνω σε ζητήματα μεθόδου και υλικού. Φάκελος υλικού, δημοσιεύσεων, αποδεικτικών. Σημαντικότερη ακόμα ήταν η συμμετοχή μου δύο φορές στα προγράμματα του Κ.Ε.Γ. για την ανταλλαγή εμπειρίας και τον πειραματισμό με νέο υλικό και τη δημιουργία δικτύου ενημέρωσης, τράπεζας υλικού και συνδέσμων. Νομίζω ότι η τέτοιου είδους ετοιμασία θα μας κάνει επαρκέστερους και θα μας προσανατολίσει προς τα επάλληλα επίπεδα πληροφορίας, εφαρμογής, επικοινωνίας που περιλαμβάνει η δουλειά μας.

Σε σχέση με το χρόνο παραμονής στην αλλοδαπή τίθενται διάφορα διλήμματα. Η μια άποψη μιλά για την ισότητα ευκαιριών. Η άλλη επιθυμεί την αξιοποίηση συσσωρευμένης εμπειρίας. Νομίζω ότι τα δύο μπορούν να συνδυαστούν: εκπαιδευτικοί που εκπλήρωσαν το ρόλο τους με ευσυνειδησία και μεράκι θα έπρεπε να μπορούν να συμμετέχουν εκ νέου στις διαδικασίες επιλογής. Δεν ξέρω αν η εμπειρία που ερανίστηκαν πρέπει να μοριοδοτείται ή όχι (φαντάζομαι ότι πρέπει) όμως σε κάθε περίπτωση πρέπει να τους επιτρέπεται να εμφανιστούν στις διαδικασίες αξιολόγησης. Αλλιώς ας ξεκινάμε πάντα στα τυφλά, ας περιμένουμε καμιά τριετία μέχρι να ωριμάσει ο εκπαιδευτικός στο νέο αυτό πεδίο κλπ. Το «ράβε-ξήλωνε» είναι ίδιον πολιτισμικό, φαίνεται.

Ίδιον πολιτισμικό επίσης, από τον Πτωχοπρόδρομο κιόλας, είναι και η ταλαιπωρία των δασκάλων. Η Πολιτεία μου δίνει ακριβώς το νοίκι σε μέτριο σπίτι χωρίς καμία πολυτέλεια, ένα σάντουιτς κι έναν καφέ ανά ημέρα. Αυτή ακριβώς είναι η αγοραστική αξία του επιμισθίου μου με κάθε ειλικρίνεια κι αιδώ. Το πώς έφτασε η ακριβότερη χώρα της περιοχής της Μέσης Ανατολής να προικίζεται με το χαμηλότερο επιμίσθιο και γιατί αγνοήθηκαν οι απεγνωσμένες εκκλήσεις των εκπαιδευτικών από το 2004 και οι εισηγήσεις τριών πρέσβεων, αυτό είναι έργο της διοίκησης που προσκαλεί στη διαβούλευση να απαντήσει. Αποτέλεσμα όμως των απερισκεψιών της είναι το γεγονός ότι απέμεινε ένας εκπαιδευτικός εδώ κι άλλος ένας που για οικογενειακούς λόγους ζήτησε προσωρινά να παραμείνει χωρίς το επιμίσθιο. Πολύ σύντομα, χάριν οικονομίας, φοβάμαι ότι κι αυτά θα κλείσουν. Και, ειδικοί στους Επιτάφιους, θα μιλάμε για την πάλαι ποτέ ελληνόγλωσση εκπαίδευση.

Labels: , , , ,

Sunday, March 13, 2011

Και σαν σε ρωτούν, να κρένεις... (α)

Προ ημερών έλαβα ηλεκτρονικό μήνυμα από αυτά που έχουν τα βαρύτιμα τελειώματα στη διεύθυνση (gov. και τα παρόμοια). Τωόντι ήταν από το γραφείο της Αναπληρώτριας Υπουργού Παιδείας η οποία ζητούσε από έναν κατάλογο ούτε μακρύ ούτε μικρό να μετάσχουν στην ανοιχτή διαβούλευση για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό. Με προσφώνηση αντικομφορμιστική, με δύο ορθογραφικές αστοχίες και πλημμελή χρήση του αόριστου άρθρου. Κάτι είναι και τούτο γιατί φέτος μέσα σε καθεστώς προσωρινότητας δεν προηγήθηκε καμιά επικοινωνία μαζί μου, δε ζητήθηκε καν η έκθεση πεπραγμένων της έδρας. Αλλά μήπως αξιοποιήθηκαν εννέα εκθέσεις που έχω αποστείλει; Γράφουμε γράμματα και τα ρίχνουμε στο κενό για να γεμίσει, όπως περίπου έλεγε κι ο Σεφέρης.
Τώρα τι είναι η διαδικασία της ηλεκτρονικής διαβούλευσης; Είναι συχνά ο αστάθμητος μηχανισμός δημιουργίας συναινέσεων κι επιλεκτικής επίκλησης μερών του.
Ιδού όμως που δεν το πήρα εντελώς αψήφιστα το πράγμα. Είπα ας πω όσα σκέφτομαι έστω και στρογγυλεμένα. Μπορεί σε κάποιους κάτι να σημαίνουν.


Μέρος Α'.
Θέμα προς διαβούλευση: Αποτίμηση των σημερινών δομών παροχής ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης σε σχέση με (α) την παιδαγωγική τους καταλληλότητα, (β) την αποτελεσματικότητά τους, (γ) το κόστος και (δ) τις προοπτικές κοινωνικο-οικονομικής ένταξης των νέων γενιών ελληνικής καταγωγής στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης.

Απόκριση:

Χαίρομαι που αρκετές από τις εκπεφρασμένες απόψεις θίγουν τολμηρά ορισμένα ζητήματα προβληματικής λειτουργίας και πενιχρών αποτελεσμάτων σε ό,τι αφορά την ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό.
Κατ’αρχήν διατηρώ αμφιβολίες, οι οποίες αντί να διαλύονται μάλλον πληθαίνουν, σχετικά με τη σοβαρότητα με την οποία εξετάζονται οι προτάσεις δημιουργίας, διατήρησης ή αναμόρφωσης φορέων ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στο εξωτερικό.
Για παράδειγμα, πόσο σοβαρά έχουν εξεταστεί προτού εγκριθούν οι περιπτώσεις διασποράς εκπαιδευτικών δυνάμεων σε χωριά, πολίχνες και κωμοπόλεις, σε σχολεία που κάποια στιγμή εκδηλώνουν την πρόθεση να εντάξουν περιθωριακά κι ακατάστατα την ελληνική γλώσσα στο πρόγραμμά τους;
Αρκεί η επιστολή ενός αρχιερατικού επιτρόπου, μιας ένωσης διακρατικής φιλίας, μιας λέσχης κυριών με το διαβιβαστικό έγγραφο κάποιας διπλωματικής υπηρεσίας για να αρχίσει η περιπέτεια του εκπαιδευτικού στην αλλοδαπή; Φτάνει η επίνευση του εκάστοτε Συντονιστή εκπαίδευσης και η λειψή εικόνα που σχηματίζει κατά τις επισκέψεις του σε περιοχές ή χώρες;
Έχει εξασφαλιστεί από τη μεριά της Πολιτείας η ισότιμη θέση του μαθήματος των Ελληνικών στο πρόγραμμα σπουδών του φορέα που ζητά την ενίσχυσή του; Έχουν προβλεφθεί τρόποι ώστε να δοθούν κίνητρα συμμετοχής σε τέτοια μαθήματα; Έχουν βρεθεί σταθερές που θα επιτρέψουν τη διάρκεια και την αποδοτικότητα; (π.χ. οι εκπαιδευτικοί που είναι κατάλληλοι, διαθέσιμοι, ετοιμασμένοι για το ιδιαίτερο έργο της διδασκαλίας στο εξωτερικό;) Ή μήπως όλα αρχίζουν και, συνακόλουθα, τελειώνουν ανάλογα με τις σχέσεις του τάδε διπλωμάτη ή συντονιστή με τον δείνα επίσκοπο ή εκπρόσωπο φιλελληνικής οργάνωσης; Εφόσον μου ζητηθούν παραδείγματα, έχω διαθέσιμα.
Θεωρώ ότι οι συνθήκες εξοικονόμησης και προκρούστειας λογικής (οι οποίες για τους εκπαιδευτικούς που ζουν σε αρκετές χώρες της αλλοδαπής έχουν ξεκινήσει πολύ πριν οι όροι μνημόνιο και Δ.Ν.Τ. γίνουν συρμός και σύνθημα) προτρέπουν σε μια επαναξιολόγηση κι εξορθολογισμό.
Για τα πρακτέα πιστεύω πως:

-Τίποτα ακατοχύρωτο, αναπόδεικτο και μεγαλοϊδεατικό δεν πρέπει να συντηρείται. Σχολεία αμιγή με παιδιά ελάχιστα που αποβλέπουν μόνο στην εισαγωγή στα ΑΕΙ δεν θα έπρεπε να υφίστανται. Συνήθως οι αποσπασμένοι υπάλληλοι στέλνουν τα παιδιά τους αλλού και μόνο κάποιοι εκπαιδευτικοί ίσως, κι αυτοί πιεσμένοι από την οικονομική αδυναμία τους να εγγράψουν τα παιδιά τους σε τοπικά ιδιωτικά, τα καταδέχονται.

-Σε διοικητικό επίπεδο, οφείλει το Υπουργείο να επανεξετάσει το ρόλο των Συντονιστών και, σε περίπτωση που επιθυμεί να τους διατηρήσει, το προφίλ τους (γλωσσομάθεια, ειδίκευση, επικοινωνιακές δεξιότητες, οργανωτικά προσόντα, επαγγελματική συμπεριφορά). Είναι κοινό μυστικό σε μικρό κόσμο ότι οι θέσεις αυτές κατοχυρώνονταν εν πολλοίς ή εν μέρει με κομματικά κριτήρια και με ανάλογο τρόπο επεκτάθηκαν από άποψη πληθυσμού τα οικεία Γραφεία δίχως να εξυπηρετήσουν καλύτερα τις πάγιες ανάγκες. Τι υλικό διαφωτιστικό κι επιμορφωτικό απέστειλαν στους εκπαιδευτικούς; Πόσο συνολική και όμοια ήταν η ενημέρωση για υποτροφίες στις χώρες ευθύνης; κ.τ.ο.

-Η λειτουργία των σχολείων μητρικής γλώσσας πρέπει να στηριχτεί με ειλικρίνεια. Είναι ο φορέας που, εφόσον λειτουργήσει σωστά, θα αναζωογονήσει την επαφή των μαθητών ελληνικής καταγωγής με τη γλώσσα και θα θεμελιώσει την επωφελή κι εμπεριστατωμένη γνώση του πολιτισμού, αρχαίου και σύγχρονου, των Ελλήνων. Αυτό σημαίνει καλά αμειβόμενους, κατάλληλους εκπαιδευτικούς που μπορούν να αφοσιωθούν στη δουλειά τους, σημαίνει λειτουργία βιβλιοθήκης, έγκαιρη αποστολή διδακτικού υλικού, προϋποθέτει καινοτόμες δράσεις στα πολυμέσα και με χρήση του διαδικτύου.

-Αιτήματα φορέων όπως στρατιωτικές ακαδημίες γλωσσομάθειας πρέπει κατά περίπτωση να εξετάζονται και, αν πια αποφασίσει η Ελλάδα ότι επιθυμεί αυτήν την κατεύθυνση, να φροντίσει να τα επανδρώνει έγκαιρα ώστε πλήρως να λειτουργούν. Για παράδειγμα, στην Ιορδανία τα μαθήματα προβλέπεται να εκκινούν τον Αύγουστο. Μετά διαδοχικές αρνήσεις και καθυστερήσεις των ενδιαφερόμενων εκπαιδευτικών, οι θέσεις καλύπτονταν το Νοέμβριο (ώσπου να εκδοθούν και τα σχετικά υπηρεσιακά διαβατήρια)οπότε χάνονταν τα τμήματα μιας ολόκληρης διδακτικής περιόδου. Τα δε μαθήματα της δεύτερης ολοκληρώνονταν στο δεύτερο δεκαήμερο του Μαρτίου… Φέτος, λόγω και του επιμισθίου πενίας, δεν καλύφθηκαν καν.

-Η λειτουργία των τομέων, τμημάτων ή λεκτοράτων Ελληνικής Γλώσσας (αρχαίας, μεσαιωνικής αλλά, κυρίως, Νέας) και Πολιτισμού στα Πανεπιστήμια του εξωτερικού οφείλει να στηριχθεί αποφασιστικά κι έξυπνα. Αντί προτάσεων περί δημιουργίας δίγλωσσων κολεγίων (σχολείων) ωσάν να γνωρίζουμε πολλές περιπτώσεις στον κόσμο που επιθυμούν στην παρούσα συγκυρία να θέσουν ως δεύτερη γλώσσα τους την ελληνική και να καταλήγουμε στο οξύμωρο της ανάληψης από την Πολιτεία της λειτουργίας ιδιωτικών σχολείων σε ξένες χώρες, καλό θα ήταν να στοχαστούμε πως ήδη είναι κατοχυρωμένη και λειτουργική η παρουσία μας σε φορείς τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Εδώ υφίστανται προτεραιότητες στρατηγικής σημασίας. Είτε πρόκειται για Τμήματα που οδηγούν σε πτυχίο ελληνικής ή για τομείς που προσφέρουν το πρόγραμμα των μαθημάτων τους ως υποχρεωτικό και/ή κατ’επιλογήν υποχρεωτικό είναι σημαντική η δυναμική παρουσία της ελληνομάθειας μέσα στον εκκολαπτόμενο πληθυσμό πτυχιούχων που θα γίνουν οι φορείς της ανάπτυξης και της εξέλιξης στις κοινωνίες των χωρών που την φιλοξενούν. Άραγε επί ματαίω δίδαξα τα ελληνικά και τον πολιτισμό μας σε διαφορετικά επίπεδα σε πάνω από πεντακόσιους φοιτητές κατά τα χρόνια που δραστηριοποιούμαι στο Πανεπιστήμιο της Ιορδανίας; Ήταν μάταιο που με ξόδεμα όλου του ελεύθερου χρόνου μου έφτιαξα και λειτούργησα την Ελληνική Γωνιά στο Πανεπιστήμιο; Περιττό το χαμαλίκι και η ζητιανιά για βιβλία και λευκώματα; Άχρηστες οι προβολές των ντοκιμαντέρ, των ταινιών; Άνευ περιεχομένου οι ομιλίες, τα αναλόγια και οι μεταφράσεις; Διάβημα στο κενό οι αρχαιολογικές περιηγήσεις για τους φοιτητές μου; Άσκοπες οι διαπανεπιστημιακές συνεργασίες που καθιερώσαμε με ανταλλαγές και υποτροφίες (σκέφτομαι τη συνεργασία που καθιερώσαμε με το ελληνικό τμήμα του Lund University/Σουηδία); Σε όλες τις λογικές απαξίωσης φοβάμαι ότι θα απαντήσω με απορημένο το βλέμμα.

Labels: , , , ,