Burn the Gel, Hide the Wax, Gift the Shorts to the child of the neighbor

I wanted to ask, in deep curiosity, agony almost, if there is any grain of truth in the rumors about people giving moral reprimands recently in shopping areas of Amman or academic institutions on the basis of improper dressing and appearance such as spiky hair, shorts, baggy trousers, and cut-sleeve shirts.
I am very sad my remaining hair does not allow any spiky fantasy to come true. Otherwise I would enjoy discussing aesthetics with the moralists.
I have heard few stories, about giving reprimands and imposing fines. I won't say how, and I won't tell in what expression of deep shock the faces of the young people who told me were.

But on the other hand, Amman is also a loudspeaker for funny rumors; one of its features I love. Till the moment, of course, I get crazy with this habit of urban legends.

Χρόνια Πολλά

Ο ΜΕΓΑΣ ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΙΚΩΝ

---

Ορκίζομαι ενώπιον του αληθινού Θεού οικειοθελώς, ότι θέλω είμαι επί ζωής μου πιστός εις την Εταιρίαν κατά πάντα. Να μη φανερώσω το παραμικρόν από τα σημεία και λόγους της, μήτε να σταθώ κατ' ουδένα λόγον η αφορμή του να καταλάβωσιν άλλοι ποτέ, ότι γνωρίζω τι περί τούτων, μήτε εις συγγενείς μου, μήτε εις πνευματικόν, ή φίλον μου. Ορκίζομαι, ότι εις το εξής δεν θέλω έμβη εις καμμίαν άλλην Εταιρίαν, οποία και αν είναι, μήτε εις κανένα δεσμόν υποχρεωτικόν. Και μάλιστα, οποιονδήποτε δεσμόν αν είχα, και τον πλέον αδιάφορον ως προς την Εταιρίαν, θέλω τον νομίζει, ως ουδέν. Ορκίζομαι, ότι θέλω τρέφει εις την καρδίαν μου αδιάλλακτον μίσος εναντίον των τυράννων της πατρίδος μου, των οπαδών καί των ομοφρόνων με τούτους. Θέλω ενεργεί κατά πάντα τρόπον προς βλάβην των καί αυτόν τον παντελή όλεθρόν των, όταν η περίστασις συγχωρήση. Ορκίζομαι να μη μεταχειρισθώ ποτέ βίαν, δια να συγγνωρισθώ με κανένα συναδελφόν, προσέχων εξ εναντίας μέ τήν μεγαλητέραν επιμέλειαν να μη λανθασθώ κατά τούτο, γινόμενος αίτιος ακολούθου τινός συμβάντος. Ορκίζομαι να συντρέχω, όπου εύρω τινα συναδελφόν, με όλην την δύναμιν και την κατάστασίν μου. Να προσφέρω εις αυτόν σέβας και υπακοήν, αν είναι μεγαλήτερος εις τον βαθμόν, και, αν έτυχε πρότερον εχθρός μου, τόσον περισσότερον να τον αγαπώ και να τον συντρέχω, όσον η έχθρα μου ήθελεν είναι μεγαλητέρα. Ορκίζομαι, ότι, καθώς εγώ παρεδέχθην εις την Εταιρίαν, να δέχωμαι παρομοίως άλλον αδελφόν, μεταχειριζόμενος πάντα τρόπον και όλην την κανονιζομένην άργητα, έως ου τον γνωρίσω ΄Ελληνα αληθή, θερμόν υπερασπιστήν της πατρίδος, άνθρωπον ενάρετον και άξιον όχι μόνον να φυλάττη το Μυστικόν, αλλά να κατηχήση και άλλον ορθού φρονήματος. Ορκίζομαι να μήν ωφελώμαι κατ' ουδένα τρόπον απο τα χρήματα της Εταιρίας, θεωρών αυτά ως ιερόν πράγμα και ενέχυρον ανήκον εις όλον το έθνος μου. Να προφυλάττωμαι παρομοίως και εις τα λαμβανόμενα και στελλόμενα εσφραγισμένα γράμματα. Ορκίζομαι να μην ερωτώ ποτε κανένα των Φιλικών με περιέργειαν, διά να μάθω, οποίος τον εδέχθη εις την Εταιρίαν. Κατά τούτο δε μήτε εγώ να φανερώσω ή να δώσω αφορμήν εις τούτον, να καταλάβη, ποίος με παρεδέχθη. Να υποκρίνωμαι μάλιστα άγνοιαν, αν γνωρίσω το σημείον εις το εφοδιαστικόν τινος. Ορκίζομαι να προσέχω πάντοτε εις την διαγωγήν μου, διά να είμαι ενάρετος. Να ευλαβώμαι την θρησκείαν μου, χωρίς να καταφρονώ τας άλλας. Να δίδω πάντοτε το καλό παράδειγμα. Να συμβουλεύω και να συντρέχω τον ασθενή, τον δυστυχή και τον αδύνατον. Να σέβωμαι την ιεράν δικαιοσύνην, τα έθιμα, τα κριτήρια καί τους διοικητάς του τόπου, εις τον οποίον διατρίβω. Τέλος πάντων ορκίζομαι εις σε, ω ιερά πατρίς! ορκίζομαι εις τας πολυχρονίους βασάνους σου, ορκίζομαι εις τα πικρά δάκρυα, τα οποία τόσους αιώνας έχυσαν τα ταλαίπωρα τέκνα σου, εις τα ίδια μου δάκρυα, χυνόμενα εις ταύτην την στιγμήν, και εις την μέλλουσαν ελευθερίαν των ομογενών μου, ότι αφιερώνομαι όλος εις σε. Εις το εξής συ θέλεις είσαι η αιτία και ο σκοπός των διαλογισμών μου. Το όνομά σου ο οδηγός των πράξεών μου, και η ευτυχία σου η ανταμοιβή των κόπων μου. Η θεία δικαιοσύνη να εξαντλήση επί της κεφαλής μου όλους τους κεραυνούς της, το όνομά μου να είναι εις αποστροφήν, και το υποκείμενόν μου το αντικείμενον της κατάρας και του αναθέματος των ομογενών μου, αν ίσως λησμονήσω εις μίαν στιγμήν τας δυστυχίας των, και δεν εκπληρώσω το χρέος μου. Τέλος ο θάνατός μου ας είναι η άφευκτος τιμωρία του αμαρτήματός μου, διά να μη μολύνω την αγιότητα της Εταιρίας με την συμμετοχήν μου. (Φιλήμων Ιωάννης, Δοκίμιον ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας)

Κάποτε, διαβάζοντας τους στοχασμούς εκείνων των χρόνων του πυρετού και της υπόσχεσης, αλλά και της πρώτης περιόδου της προσγείωσης στη διοικητική νομιμότητα (για παράδειγμα την περιγραφή του Παπουλάκου από τον Φωτάκο, πώς πλούτιζε με την καλογριά του από τα τάματα και πώς χρησιμοποιούσε την έλευση του Ιμπραήμ ως θεϊκό σημάδι για να ζητήσει κι άλλα δοσίματα και πώς προσπαθούσαν να τον μεταπείσουν ο Νικηταράς και το Βουλευτικόν), σκέφτομαι: Μια στιγμή διαφωτισμού (αυτό που ο μακαρίτης ο μακαριστός είχε το θράσος να χαρακτηρίσει κατ'επανάληψη "φωταδισμό") και σκοτάδι πριν και ζόφος στη συνέχεια. Βλέποντας στον όρκο τις προβαλλόμενες αξίες (αφοσίωση στο στόχο της επανάστασης, γενναιοδωρία, εντιμότητα, συντροφικότητα, σεβασμός των άλλων), νομίζει κανείς ότι ο σημερινός δημόσιος βίος δεν πέρασε μέσα από αυτήν την ιστορική περίοδο, μα ήρθε κατευθείαν από τις επιστολές του 14ου αιώνα βυζαντινών προυχόντων προς Οθωμανούς για βοήθεια.

Mother's Day

Today, again, mother's day eve (and, by coincidence, the birthday of the Prophet). The new glory in Amman's marketing (these short-lived fireworks that do not proceed to become fashions), are the balloon gates standing in front of the entrances of the florists'.
Third year in a row that the mark appears in my blog pages. The same feeling of an unfinished business of never adequately expressed feelings: I do not just mean the mellow love issues, the chocolates and flowers shaped in hearts and the small cards that contain nothing but commonplaces. I have in mind a whole set of complexities, many delicate and contradictory things, pictures in my drawers, few in the card of my mobile phone, others still awaiting at some small surface of the camera to be downloaded and, luckily, processed. Third year that I celebrate it in advance through representative: Al Mama, the mother of my favorite friend, and always with an excess in calories.
Concerning my own mother, normally it is a phone call, in early May (different occasion in parts of Europe, different flowers and light conditions) and a gift which will reach her dear hands sometime in late June, "Stop doing that, stop bringing me stuff, you know I do not long for anything of these, except your visit". It has been several years now that I use a form of her name, having canceled the title of "mom" and having kept all the deep sensation her aging figure brings along. And to me.
Και τι καλύτερο, εννοώ τι φροϋδικότερο, από λίγο ενοχικό Χριστιανόπουλο, για να συνεχίσω την παράθεση των στιγμών της περασμένης εβδομάδας; Καταλαβαίνω και τη σκηνή πολύ καλά και τον τίτλο: τη φαντάζομαι αυτή τη γυναίκα δίπλα σε καλοριφέρ, σε ένα από εκείνα τα κουρασμένα διαμερίσματα του παλιού κέντρου της Θεσσαλονίκης, κάπου στην Αγίου Δημητρίου, έστω στη Φιλίππου, ή και στην Κασσάνδρου. Δε θέλω να εξακριβώσω τη διαδρομή της επιστροφής του, ούτε με νοιάζει που έμενε στην Άνω Πόλη για ένα διάστημα, έπειτα στις Σαράντα Εκκλησιές. Η εικόνα είναι δίπλα σε καλοριφέρ, στην Αγίου Δημητρίου, με τη σύνοψη, την Ιερά Σύνοψη, και τα στεγνά χείλια που ψιθυρίζουν κι ενώ λένε, σκέφτονται άλλα χίλια.
Δε γυρνώ ποτέ αργά. Τα παλιά μας σπίτια εμφανίζονται μόνο σε όνειρα, με τους διαδρόμους τους περιπλοκότερους, με τα εργόχειρά της ακόμα ατέλειωτα, να μετρά κάτω από τη λάμπα, μια γεωμετρία δική της. Δεν κοιτά και δεν κρατά την ώρα, μόνο περνά τη χρυσή κλωστή από ένα τετράγωνο και χαραγμένο πια κομμάτι μελισσοκέρι και ξαναβυθίζεται στο βυσσινί βασικό μοτίβο. Ποια σύνοψη βέβαια; Νομίζω πως αφότου μας είδε να μεγαλώνουμε έπαψε να πιστεύει σε ο,τιδήποτε ξεπερνά την ανθρώπινη μορφή και το μέτρο του αδύναμου ανθρώπου. Χρωματικά όμως, γι'αυτήν την πίστη της, βυζαντινίζει κεντώντας τα δικά της άμφια κι όλο μετρώντας.

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ποιήματα

Τύψεις

'Οσο περνούν οι μέρες και μακραίνει

η ηλικία της σεμνότητας, αισθάνομαι

τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου

Από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν:

δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια,

φώτα που πέσαν πάνω μου ανελέητα,

λόγια πιο πρόστυχα κι απ΄τις χειρονομίες-

μα πιο πολύ η όψη της μητέρας μου,

όταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκω

μ'ενα βιβλίο στο χέρι να προσμένει

βουβή, ξαγρυπνισμένη και χλωμή.

-------------------------

μακραίνω-prolong, σεμνότητα-decency, ανεπαίσθητος-imperceptible, faint , ραγισματιά-crack, εντός=μέσα, πληθαίνω-grow in numbers ,

χαμηλωμένος-lowered, ανελέητος- merciless, πρόστυχος- obscene , χειρονομία-gesture, όψη-appearance , γυρνώ=γυρίζω, προσμένω=περιμένω, βουβός-mute , ξαγρυπνισμένος-sleepless, χλωμός-pale .

Dinos Hristianopoulos, has been for the last fifty years one of the characteristic poetical voices of Thessaloniki, representing an absolutely personal experience, applying a confessional tone. His poetry is heavily subjective and it opens a window to some kind of a personal mythology. It becomes a recognizable pattern and continues the poetical school of Constantine Cavafy, in a way, both in terms of stylistic preferences and its preferred topics, at least at the ones that have been roughly classified as "sensual poems".

Ενός λεπτού σιγή

Με τον Χριστιανόπουλο δεν έχω πάντα τις καλύτερες σχέσεις. Είναι περίοδοι που διαβάζω τα μικρά του, αυτές τις όμορφες εκδόσεις της Διαγωνίου, και χάνομαι στις προσωπικές ιστορίες του. Άλλα χρόνια, δεν τις αντέχω αυτές τις ίδιες ιστορίες. Άλλοτε δεν ξέρω να αποφασίσω αν μου αρέσουν τα πεζά του περισσότερο από τα ποιήματα ή μήπως το αυτοβιογραφικό του εκείνο που άκουγα στο ραδιόφωνο κι αργότερα το βρήκα σε βιβλίο (εκείνην την υπέροχη σειρά -πώς την έλεγαν; "Εν Θεσσαλονίκη";- αυτοβιογραφικού πόνου που είχε ετοιμάσει ο 9,58 στη Θεσσαλονίκη και που απορώ γιατί δεν την ψηφιοποιούν να την αποστείλουν στα σχολεία, μήπως και φωτιστεί κανένα παιδί από τις δυνατότητες της γλώσσας).

Κι ήρθε η ιδέα του Επενδυτή να ξαναβγάλει, αυτήν τη φορά σε δίσκους ακτίνας, τις αναγνώσεις της "Λύρας". Μάζεψα ό,τι πρόλαβα στο σύντομο ταξίδι του χειμώνα και τα άκουσα εδώ, ενώ έξω από το παράθυρό μου τα παιδιά παίζουν μπάλα και προτρέπουν ο ένας τον άλλο με μεγαλόφωνα "Γιάλλα Φαρίιντ", "Χοτ Μουχάνναντ". Η φωνή, αυτό που λέω "αντηχείον της ψυχής", αυτό που με κάνει δύσκολο να μιλήσω στο τηλέφωνο σε ανθρώπους που δεν ξέρω... Ή, πάλι, με καταθλίβει αμέσως, αν ακούσω έναν τόνο απροσδόκητο, και βιάζομαι να αποτελειώσω την κουβέντα και να μπω δικαιωματικά στο χάος του εσωτερικού ψιθυρίσματος. Έτσι ξανάκουσα τη φωνή του Χριστιανόπουλου που, από μόνη της, δεν μου αρέσει. Αλλά... Έτσι όπως διάβαζε τους τίτλους των συλλογών και των ποιημάτων, είχε μια ελάχιστη παύση κι ένα θόρυβο σα να γύριζε μέσα του σελίδες και όλο πιο βαθειά να βυθιζόταν στον Ανυπεράσπιστο Καημό. Σα να έλεγε "Ωωωχ βάσανα, το έγραψα κι αυτό. Φτάνει πια." Και μου φάνηκε τόσο αληθινή ώστε ξεδιάλεξα δυο-τρία ποιήματα για τους φοιτητές του δεύτερου επιπέδου, κι έτσι λογαριάζω να εμπλουτίσουμε φέτος το ανθολόγιό μας, με φωνές που εκμυστηρεύονται. Τι διάλεξα; Κάτι που να έχει και λίγη μουσική ποικιλία, από εκείνα που ο Χατζιδάκις μελοποίησε.

Παραδείγματος χάριν:
Ντίνος Χριστιανόπουλος (2)

Ενός λεπτού σιγή

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά ,

έναν ώμο ν'ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μια φορά;

είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους;

σφίγγω- clasp, grasp, grip, τρυφερός-tender, ώμος-shoulder, ακουμπάω- touch, let aside, πίκρα- bitterness, sorrow, κορμί=σώμα, υπερασπίζομαι-defend, έξαψη-excitement,
κοκκινος>κοκκινίζω, έστω-let it be, even , κρατάω- keep, hold, (κρατάω ενός λεπτού σιγή: observe one minute's silence), απεγνωσμένος-desperate

In this poem, Hristianopoulos, addresses the privileged plural subject "Εσείς", the ones who succeeded in finding their alter ego, their missing halves according to Aristophanes' account about love as it appears in Plato's Symposium. The tone suits the role of the Prosecutor who talks on behalf of the less fortunate.

Exclusion, despair, grievances (personal exclusion, etc, this is) are usual themes in his poetry. From another point of view, he does nothing unusual, given the inner rhetoric that develops each one of us, dialogs and monologues of justification, excuse, acceptance and glorification of the subject.

--Η Ραφήφ στράφηκε τότε και μου είπε, για να ζητά ενός λεπτού σιγή, θεωρεί αυτούς τους ανθρώπους και τον εαυτόν του πεθαμένους. Πεσόντες, της λέω.

Νομίζω ότι ειρωνικά είχε πει ο Δημαράς πως η βασιλική οδός της σύγχρονης πεζογραφίας μας περνάει από τη Θεσσαλονίκη. Κι όμως, ο Ιωάννου, ο Χριστιανόπουλος, ο Καζαντζής, πράγματι υποδεικνύουν μια βασιλική οδό: την εξομολόγηση ως το μεγάλο θέμα, όχι ως μέθοδο ή παρενθετικό πείραμα.

At Mahia Beach

One of the first results of the assumption that Earth is a globe, is the soothing theory of the Antipodes. On the other side, over there in the South, the distant Hemisphere, each one has his/her perfect completion. Another reflection that stands with the head downwards; a cotton heart to compensate his/her iron shaped blood pump; a smile that rectifies the grin. Indeed, at the antipodes of the Mediterranean basin, stands and shines Mahia Beach, at the coastline of New Zealand, not far from Wellington. The story: two pygmy sperm whales (mother and son) lost their track and were trapped in the gulf. People, people who adore animals and worship nature (of course at the Antipodes people volunteer to do the things we would never do), tried to liberate from the lethal trap of shallow waters but failed.
By the moment they thought that the wonderful sea pearls would lose their lives and were about to give up, Moko- the bottle nose dolphin who is the attraction of the beach, friendly with people, accustomed to swimmers and vacationers- appeared. She whispered some dolphin phrases to them, they replied. They chatted a bit more for trust to grow and then they followed her to the exit of the gulf and left graciously. The translation was precise and the interpreter was trustworthy.
If fate brings me ever to New Zealand, if a gentle fate brings me there, I plan to visit the Mahia Beach and talk to her about some details of its diametrical cousin, the once-upon-a-time kind Mediterranean. I plan to tell her about the decapitated seal Monachus-monachus they discovered the other day in the Aegean, hit carefully with knife, and I will entrust her with details about this long gray epic entitled "Ad-Dameer Al Arabi" (The Arabic Conscience) which keeps me in tears for the last few days. The faces of the old men in grief, the Palestinian and Iraqi women who come out of a byzantine fresco depicting the lamentation by the feet of the crucifix. The parades, the big words, the blood fountains, the big words, the demolished walls, the big words. I will tell her about a shore where the translation is erratic and the interpreter is a crook.

Keep your eyes shut, now...

Again, the Kindergarten of Morality attacks, sets limitations, purifies, soaks in Moraldine (a substance similar in effects to Betadine but for the "innocent souls of Youth"- for internal use only- Consult always your censor). In Tellogleion Foundation in Thessaloniki, an institution that is not famous after all for its avant-garde approach to visual arts and exhibitions, it has been organized a quite large exhibition of 347 etchings by Pablo Picasso.
Nevertheless, the Head of the Office for Secondary Education for Eastern Thessaloniki, Mr. Theodoulos Tapanides banned it as inappropriate for school visits taking into consideration the complaints of parents about the indecent scenes it contains.
"What if it is Picasso? Do you think that children should be allowed to see whatever is shown?..." This was the reply of the enlightened Head of the Office for Secondary Education to the reporter of a local newspaper (Makedonia)









St. Augustine pursuing the heretic.
Therefore, next Monday a committee of "experts" (Theodoulos, Theopiste, Theologia, Theodoulitsa, Theosofos) will visit the exhibition to decide upon its further actions. Strange it is though that they issued the ban, before seeing the drawings, all composed in 1968. Sure, Greeks do believe in words and the convincing power of Fama (which has a Greek linguistic derivation.)
Societies can be perfectly hypocritical and make it (their hypocrisy and its code) a common meeting ground for negotiating about essence and value, many societal realities try to form one language of politically correct common sense, one long sleeved conservatism, one apparatus for mental castration : I like it that the educational authorities are so caring and fragile/touchy to the messages of a demoralized modernity, while TV, the examples that youngsters copy from the cheap heroes of the screen, the discussions, the nicknames are all obscene.

Χαρταετοί με γράμματα στον σπάγγο

Πριν πάρει το κηρύκειόν της η Άνοιξη, στέκεται η τελετουργία του χαρταετού, η κατασκευή του, να πας στην ποταμιά δήθεν να κόψεις ξερό καλάμι, ή στον μαραγκό για να τον πείσεις να σου δώσει κανένα φτενό πηχάκι και να πάρεις κουβάρι με νήμα μεταξένιο, συνήθως πάντως απλό σπάγγο και τα χρωματιστά χαρτιά από το χαρτοπωλείο και το λεπτό λαφρύ χαρτί για την ουρά, εκεί που κρύβεται και το μυστικό της επιτυχίας: αν η ισορροπία επιτευχθεί κι αν η εντύπωση είναι ισχυρή. Όλον αυτόν τον καιρό, στην αλάνα ή στους δρόμους έξω στα χωράφια, μακριά από τα ηλεκτροφόρα, μακριά από ψηλά δέντρα, τις λεύκες που πήραν πάλι να γεμίζουν από τους χυμούς και να χάνουν το απόκοσμο γκρίζο-ασημένιο-μενεξελί του χειμώνα. Ο μπαμπάς σου μαθαίνει το μυστικό της αλευρόκολλας, αλλά τώρα το έχεις ξεχάσει. Δύσκολο να θυμάσαι τις συνταγές των συνεκτικών.
Την Καθαρά Δευτέρα είναι η επίσημη μέρα. Είναι τελετουργία καθαρμού, διάβασες αργότερα στα ανθρωπολογικά ποικίλα. Δεν το ήξερα, ίσως επειδή δεν ένιωθα την παραμικρή ανάγκη να αγνιστώ. Απ'όσο θυμάμαι, η Καθαρά Δευτέρα ήταν περισσότερο σαν τελετή αποχαιρετισμού στον χαρταετό, μέχρι την επόμενη χρονιά, αν δε με προλάβαινε η ενηλικίωση.


Σε ορισμένα σχεδιαγράμματα εικονίζονται τα χαρτιά της ουράς ως σχηματικά φιλιά. Πράγματι: στέλναμε μικρά χαρτιά σε σχήμα Λ στον λεπτό αιθέρα. Φιλιά με έναν τρόπο, τόση επιστολογραφία για τα σπουργίτια. Ανέβαιναν σιγά από τον σπάγγο. Κάποιοι γράφαν το όνομα κάποιου κοριτσιού, άλλοι το αρκτικόλεξο της ποδοσφαιρικής τους ομάδας, άλλοι τσάκιζαν απαλά μια λωρίδα ασημόχαρτου για το οπτικό εφφέ. Είναι καθαρή μελαγχολία να πειθαρχήσεις εν τέλει τον αετό σου, να μαζέψεις το σπάγγο, να μετατρέψεις σε εύθραυστο χάρτινο στεριανόν, εκείνον που σε έβλεπε λίγο πριν αφ'υψηλά, στις πραγματικές σου διαστάσεις, στο πραγματικό σου περιβάλλον.
Δυο χαρτάκια κι ένα απόκομμα:
-Στο Αμμάν, τέτοιες μέρες τα φτωχόπαιδα και κάποιοι μεγαλύτεροι πετούν τους αετούς τους στο λόφο της Ακρόπολης, μόνο εκεί δεν έφτασαν η ανοικοδόμηση και ο γραμμωτός ηλεκτρισμός(ακόμα). Έξω από το μουσειάκι (που θα αντικατασταθεί ίσως κι αυτό από το πελώριο το οποίο κατασκευάζεται παρακάτω και φέρει το όνομα της άνασσας) είναι το χέρι του κολοσσικού αγάλματος του Αδριανού μάλλον, από τον καρπό κομμένο. Μοιάζει να κρατάει αφιλοκερδώς όλους τους σπάγγους.
-Στα τέλη αυτού του Ιανουαρίου διαπίστωσα ότι η Δημοτική Επιχείρηση κατάργησε το κανάλι, για να το κάμει υπόγειο, να εξασφαλιστεί χώρος και "να μην πνίγονται τα παιδάκια". Πάνε λοιπόν τα απαραίτητα καλάμια και δεν ξέρω αν προλάβουν να μετακομίσουν ως το καλοκαίρι οι πυγολαμπίδες.
-Όσο μαζεύονται τούτα τα χαρτάκια, τα σημειώματα πάνω στον λέβητα του προσωπικού χρόνου, τόσο πληθαίνουν οι παρενθέσεις, έτσι βλέπω.

Τα παιδιά του Ρολογιού

Δυο μέρες τώρα που μετανιώνω επειδή δεν παίρνω τη φωτογραφική μου μηχανή μαζί, μα και πάλι, αν την είχα, νιώθω αιδημοσύνη να πατήσω σε τετοιες περιστάσεις το κουμπί. Δεν έχω το θράσος του ανταποκριτή, αν και συνειδητός θεατής των γεγονότων.
Έχουμε κι εμείς το Μπιγκ Μπεν μας. Στη διασταύρωση των βασικών δρόμων μέσα στην πανεπιστημιούπολη. Και μάλιστα μπροστά στη Φιλοσοφική. Εκεί συχνοπερνούν τα παιδιά σε παρέες, εκεί οι γλάστρες με τα αποδημητικά λουλούδια και πρασινάδες άμα τύχει κανένας υψηλός καλεσμένος να μας επισκεφτεί, εκεί και πολλές πια μηχανές αυτόματων αναλήψεων, για να βγάζουν οι φοιτητές το μικροποσόν της ημέρας. Εκεί ο συμβεβλημένος φωτογράφος που δείχνει το πουλάκι σε τελειόφοιτους, να χαμογελούν και να μαζεύονται για αναμνηστικές. Εκεί και η κατάληξη των επιτηρούμενων φοιτητικών διαδηλώσεων, δε θα έβγαιναν ποτέ στο δρόμο.
Έτσι, χτες, ξεκίνησε η πορεία λίγο παραπάνω, στο Οικονομικό Τμήμα, με ένα εικονικό φέρετρο, στηριγμένο σε ματωμένο τάχα χαρτόνι. Φωνές διαμαρτυρίας για τους νεκρούς στη Γάζα, κάμποσοι άνθρωποι η σοδειά του Ισραηλινού στρατού. Κοντοστέκονταν, πέρα από τους λίγους μαχητικούς, με χαμόγελα κι άλλοι που έγνεφαν ή χαιρετούσαν φίλους ή κάτι μασουλούσαν. Πάντα με εντυπωσιάζουν τα κορίτσια των διαδηλώσεων, με τις φωνές και τις λευκές μαντήλες, ειδικά φερμένες συνήθως για την περίσταση.
Σήμερα, που μαθεύτηκαν τα συγκεκριμένα, ότι δηλαδή πάνω από εξήντα άνθρωποι σκοτώθηκαν, καταπλακώθηκαν, διαμελίστηκαν "εκεί" και ότι πάνω από τους μισούς αποδείχτηκαν άσχετοι περαστικοί, γυναίκες, παιδιά, το πλήθος ήταν πυκνότερο, κρατούσαν σκαναρισμένες φωτογραφίες από τα αιματηρά συμβάντα, παιδιά καταξεσκισμένα, χωρίς φέρετρα και με την κραυγή "Θεέ Μεγαλοδύναμε" (Αλλάχου Άκμπαρ) μακρόσυρτο και πιο ρυθμικό. Σήμερα κάμποσοι στέκονταν από κοντά και δεν υπήρχε πια η φαιδρή διάθεση η χθεσινή.
Μαθητεία στα γεγονότα για πολλούς.
Αλλά είδα τόσα και τόσα: τις πορείες με την πραγματική οργή όταν συνέβαιναν τα γεγονότα στην Τζενίν, τις διαμαρτυρίες για τον πόλεμο στο Ιράκ, για το μπετονένιο τείχος στη Δυτική Όχθη, για την εκτέλεση του Σαντάμ, για τις τρομοκρατικές ενέργειες στα ξενοδοχεία του Αμμάν, για τη διακωμώδηση του Προφήτη, για πολλά. Κάποτε και με την αστυνομία παραταγμένη και πάνοπλη μπροστά στην Κεντρική Πύλη. Πάντα σε ασύρματη συνεννόηση οι φύλακες του Πανεπιστημίου.
Τα παιδιά στο Ρολόι. Γυρίζει ο λεπτοδείχτης, σημαίνουν τα ηλεκτρικά του σωθικά τις μισές και τις ολόκληρες ώρες. Πού και πού προστάζει την εκτόνωση με φωνές και σφιγμένες γροθιές στον αέρα. Σαν τον ατμό σε χύτρα που πήρε πια βράση το νερό της. Έπειτα ξανάρχονται οι ζαρντινιέρες και οι διανομείς φυλλαδίων για κινητά τηλέφωνα.